Mijzelf laten zien, uitspreken, mijn mening ventileren, staan voor mijn overtuigingen, uitdragen wat ik werkelijk vind en daar in contact blijven met mijzelf en mijn omgeving.
Nee, dat gaat mij zeker niet altijd makkelijk af.
Sinds ik mijn bedrijf volledig omarm en daarmee ook de urgentie ervaar om mezelf in de wereld te laten zien, is er het nodige veranderd. Ik ben veranderd. Het kan niet anders.
En dat is zeker niet negatief. Want ik voel tot in mijn haarvaten dat ik wat te doen heb in deze wereld en dat me dat energie geeft, liefde voor mezelf, mijn omgeving en mijn vak én dat het verrijkt.
Maar ik ben ook in Nederland opgegroeid, vreselijk gepest op de basisschool, volwassen geworden met een glazen plafond boven m’n hoofd. Want in Nederland steken we ons hoofd niet boven het maaiveld, nemen we weinig risico’s en ‘doe je maar normaal, want dan doe je al gek genoeg’. En natuurlijk ook niet te excentriek vanuit mijn eigen gezin van herkomst; ‘niet lullen, maar poetsen’.
Dus voor mij om mezelf naar voren te bewegen, de wereld IN, is ook soms zeer ongemakkelijk. Ik voel me dan wiebelig, ga twijfelen aan mezelf of duik in mijn eigen befaamde ‘script-putje’ (TA mensen onder ons!)
En het voelt ook ongelooflijk natuurlijk, kloppend en juist. Dus ik zet die stappen steeds met een stevig gevoel, aarde onder m’n voeten en een helder hoofd. En dan bots ik ook soms tegen anderen op. Soms frontaal, soms zijdeling en loop ik even met iemand op en soms vooruit en laat ik iemand achter me.
Een verandering in het leven gaat echt niet alleen maar om iets leuks bereiken. Rouw wordt zo plat geladen in mijn optiek. Want rouwen doe ik nu ook in deze geweldige periode van het mezelf (her-) uitvinden. Ik voel dat ik doe wat klopt, maar laat daarmee ook andere zaken achter me. Een gevoel van stabiliteit, werken van 9-5, werk dat zich niet zoveel mengt met mijn privé leven én sommige vriendschappen.
Toen iemand laatst zei dat ik wel erg vaak op LinkedIn te zien was, wist ik op recht even niet hoe ik moest reageren. Wat voelde ik bij deze opmerking? Wat gebeurde er in mijn lijf? Ik voelde een verstrakking en een teleurstelling. Maar ik stapte er over heen en wilde het graag zien als feedback, dus vroeg; ‘oh, en hoe kijk jij daar naar?’. Het antwoord bevestigde mijn verstrakking en ik viel zelf stil. Dit stuk van mij voelde zich niet (helemaal) meer welkom in deze vriendschap. Aan mij de keuze wat dat betekend. (want ja, dat herken ik ook uit eerdere situaties). Maar je kunt je voorstellen dat ik zo’n botsing toch echt wel lastig vind.
En dan die vrijheid! Wat heerlijk! Ik kan het niet stevig genoeg benadrukken. Ik bepaal zelf mijn kwaliteit (en die lat ligt hoog!), mijn inzet en mijn passie voor mijn vak. Voorheen lag mijn werk klaar, want het bedrijf had mij ergens nodig en die functie voerde ik uit. Nu heb ik ‘mijmertijd’ nodig, om mijn focus te bepalen, behouden en verder te ontwikkelen. Haal alles UIT mezelf en dat voelt vrij en sterk. En daarin ben ik dus ook zichtbaar, zodat mensen mij kunnen vinden, mijn kleur (die ik steeds beken) zien en daarop kunnen afstemmen en zodat mijn bedrijf bekendheid krijgt.
En wat we zien, is waar we onze mening op vormen, toch? Maar er ligt achter elk masker, elke verschijning meer schuil dan we op dat eerste ogenblik aanschouwen. Durf jij verder te kijken, het contact aan te gaan en te onderzoeken?
Een onderwerp wat ik vaak laat terugkomen in aanvulling op mijn bovenstaande eigen verhaal is de transitie cirkel. De school voor transitie heeft hier een mooi artikel over geschreven: https://www.deschoolvoortransitie.nl/nl/inspiratie/blog/21/Teruggaan-om-te-groeien-De-Transitiecirkel-als-dialoogmodel
Reactie plaatsen
Reacties