Soms weten we meer als we niet weten….

Ik vind dit zelf erg onprettig, maar wel een stuk minder dan voorheen. Voorheen voelde ik me onthand, verloren, machteloos en gefrustreerd. Want dat ‘zonder woorden zitten’, gebeurde natuurlijk altijd op een moment dat ik mijn woorden juist graag voor handen had. In een belangrijk gesprek, tijdens een interview of een sollicitatie. Tja, een moment van error dan maar, verzetten heeft niet echt zin.

Als zelfstandig ondernemer ‘moet ik mijn praatje wel paraat hebben’. En die lat leg ik zelf belachelijk hoog. Ik moet weten waar ik het over heb, moet iedereen kunnen overtuigen van mijn diensten én wil scherp uit de hoek kunnen komen. Toen ik recent dus een gesprek had met iemand uit een andere branche, was ik volledig mijn woorden kwijt….. alsof ik in de hoek van de kamer stond en naar mezelf keek; ‘wat doe jij nou!!??’.

Ondanks de boosheid op mezelf voelde ik tegelijkertijd iets anders gebeuren. Ik keek verder dan alleen naar dat wat ik niet kon zeggen of doen. Ik keek naar het gesprek dat plaatsvond. Een gesprek met iemand waarmee ik geen klik ervaarde, waar de error niet alleen van mij was, maar ook een hoop over diegene tegenover mij zei. Natuurlijk baalde ik dat ik mijn verhaal niet recht kon trekken, maar ik kon me ook goed realiseren; dit was niet de juiste persoon, de juiste plek, het juiste moment. En ik voelde dat het ook heel goed was om hier van weg te lopen. Er ontstond ruimte voor een keuze, waar ik voorheen aan voorbij zou zijn gegaan. 

Het wéten en het niet weten liggen dus wat mij betreft dicht bij elkaar. Want in het verliezen van je bij voorbaat bedachte opties laten je even verdwalen. En dat verdwalen is spannend, oncomfortabel en best een beetje vervelend. Maar als je dan zonder oordeel bij jezelf kunt blijven, aanwezig kunt blijven in het moment, dan ontvouwt er zich meer. Misschien kom je ineens tot mogelijkheden en opties die je niet had bedacht maar dan wel de ruimte krijgen. Of misschien loop je even verdwaald weg en krijgt het later een andere betekenis.

We zijn zo cognitief ingesteld dat het vanzelfsprekend is dat we elkaar verbaal de troef afsteken. Wat nu als het lukt om in rust en vertrouwen te weten én te niet-weten?

Misschien helpt het om wat vaker te zeggen ‘dat weet ik niet’. Lekker dwars toch? Voor mij wel fijn om te oefenen, want wanneer ik het niet weet, dan gaat de ander tegenover mij misschien wel meedenken. Heel misschien heb ik dan ineens een heel leuk en verrassend gesprek.

Vertragen in het 'niet weten' en de kracht ervan ondervinden? Je bent welkom!