Insluiten wat zo lang uitgesloten is geweest.
Het klinkt aanmatigend misschien wel? Dat je iets moet of dat er iets tot op heden niet goed is gegaan en dat er herstelwerk nodig is. Misschien wel, maar misschien ook niet. Want het gaat niet over goed of fout. Hoe graag ons brein dat zou willen. Ik ga mijzelf niet vertellen dat ik tot op heden iets niet goed heb gedaan, want waarom zou ik? Ik kan immers niet terugdraaien wat al gebeurd is. Ik kan er wel naar kijken en er wellicht iets uit leren of uit halen? En ik kan zeker in mijn passen vooruit een andere beweging maken.
Én!? Wat belangrijk is om niet te vergeten, is dat de context van vandaag, een andere context is dan die van vorige week of van 20 jaar geleden. Dus hoezo zou ik mezelf, met de middelen en de omgeving van vandaag, beoordelen in een situaties van toen en daar, die er toch echt heel anders uit zag?
Oké, een lange opmars voor dit onderwerp én direct de kern waar het wat mij betreft over gaat. We zijn zo geneigd om te denken dat iets zwart of wit is, iets is goed of fout, leuk of niet leuk, vrolijk of verdrietig…. Maar wat als we accepteren dat alles naast elkaar kan bestaan? Vaak is dat namelijk zo. En dan is er geen absolutisme waarmee we, als we kiezen voor het één, het andere uitsluiten.
Zo ook met onszelf… de zachte kracht van het omarmen (niet het doodknuffelen of het vastknijpen, maar het met zacht ogen aankijken) van álles wat er is, geeft ruimte. Gek toch, want ons brein denkt steeds dat we ruimte creëren door te ordenen, in hokjes te stoppen en te rangschikken. Maar juist dát zorgt voor hard werken en het verliezen van energie.
Insluiten is het meenemen van álles, het openhouden van álle opties, het liefhebben van álle delen van onszelf.
Insluiten is ook vriendelijke kijken naar pijn en de waarde ervan tot ons nemen. Dat er zonder het één, het ander niet kan zijn. Dat er zonder het kind dat strategieën heeft ontwikkeld om te overleven, geen volwassene zou zijn die nú geconfronteerd wordt met diezelfde oude strategieën die nu niet meer werken. Dat ik vandaag de dag, de pijn van vroeger te eren heb om volledig te vangen wat ik nú nodig heb. Dat wat ik nú nodig heb, een behoefte kan zijn die ook vervuld is van vroegere onvervulde stukken. Dat als ik die uitsluit, ik mijn eigen pijn in stand houd.
Dat als ik het één uitsluit, het ander niet kan bestaan.
Dualiteit is in essentie het steeds hervinden van een balans ín onszelf. Niet eindeloos zoekend, maar wel eindeloos bewegend. Want daar waar we bewegen, daar geven we het beste van onszelf, daar groeien we, daar omarmen we onszelf en de wereld. Daar komen we tot ons eigen ritme, op onze eigen maat en geven we de wereld onze eigen muziek mee.
Dus ik sluit in……álles van mij…. Hoe lastig ik het soms ook vind.
Reactie plaatsen
Reacties