Ken jij dat? Dat je uit een situatie komt en denkt 'What tha F*%$", wat gebeurde er hier? Ik voel me woest, boos, gefrustreerd én onmachtig. Ja, bingo!
Daar duiken we ons script in.....
Hoe dat bij mij gaat? Nou zo:
Die dag zou ik samen doorbrengen met collega's.
Ik was even overrompeld door de hoeveelheid onrust en herrie om mij heen. Mijn antennes gingen aan, op scherp. In mijn lijf voelde ik alarmbellen afgaan. Ik zei tegen mezelf : "hè, jakkes, heb ik hier wel zin in? Ach... je bent hier nu tóch, dus hoppa... gaan met die banaan, niet piepen nu!".
Dit herken ik zo van mezelf. Soms valt het - omdraaien en weglopen - als optie in zijn geheel weg. Er is dan maar één mogelijkheid; blijven, bakkes houden en doorbikkelen.
Hard? Ja! Onnodig hard en dat geeft mij aan dat ik vol in mijn script ben gedoken.
Als wij als mensen onder grote spanning staan is de kans aanwezig dat we ons welbekende script in gaan. Dan vallen we terug op dat wat we écht goed kennen. Kennen in onszelf, kennen bij de ander en kennen in de context om ons heen. Dat geeft een gevoel van vertrouwen, ook al is dit 'doorbikkelen' in mijn geval, helemaal niet zo leuk. Liever het 'niet leuke' van mijn bekende verhaal, dan het alternatief.......
Het alternatief is een vaak spannende (nieuwe) beweging. Iets waarin je jezelf kwetsbaar opstelt of waarin je wellicht vroeger de deksel op je neus hebt gehad. Je script beschermt je dus (zo lijkt dat) ook voor nieuwe negatieve ervaringen. 'Als ik nu maar niet m'n mond open trek, dan kunnen mensen mij ook niet afwijzen, buiten sluiten...'.
Voor ieder mensen ziet dit draaiboek, dit script, er anders uit en kan ook nog net ff anders draaien onder andere spannende omstandigheden.
Maar ík bleef die dag op scherp en sloot mijn gevoel buiten. Ook dat ken is heel goed. Doorbikkelen met allerlei alarmbellen aan, is namelijk helemaal niet fijn en handig. Negeren van die bellen, is dan een heel prettige optie. Dat is overigens ook hard werken, maar dat kan ik wel! Ik ga dan gewoon heel hard m'n best doen om niet te voelen.
Ik heb een aantal keren de groep in gekeken en zag meer kaken knarsen en gespannen koppies. Ik was dus niet alleen. Een fijne waarneming. Ik vertelde mezelf: 'deze groep ken ik helemaal niet zo goed, dus wie ben ik om mezelf uit te gaan spreken?'. "Wat heb ik eigenlijk te zeggen joh, straks krijg ík de wind van voren! .... Nee, mij niet gezien."
En ondertussen vrat ik mezelf op over het gedrag van een aantal mensen om mij heen. Ik zal vol in de Dramadriehoek. Ik klaagde de ander aan en voelde mezelf onmachtig. De ander schoot ook van de Redder in de Aanklager door heel boos te worden over iets wat iemand deed. Zelf vind ik het altijd erg onprettig om later terug te kijken op mijn eigen aandeel in zo'n Spel- uitwisseling. Ja, ja, het geeft inzicht natuurlijk, maar ik baal altijd wel een beetje van mijn eigen gedrag.
En zo kan mijn script ook voorzichtig aan zijn weg bij mij naar binnen vinden. Dan ga ik eigenlijk mezelf aanklagen of zeg 'ik had er toch niets aan kunnen doen'....
Ik stap uit deze driehoek als ik mild kijk naar mezelf én de ander. Als ik mezelf toestemming geef om fouten te mogen maken en te mogen leren.... Én... we zijn allemaal maar mens!
Ik heb een aantal gesprekken om me heen opgevangen en heb hard gewerkt om mezelf oké te houden die dag. En dat is best wel goed gelukt. Ik bleef trouw aan mijn kunde en ben niet gaan twijfelen aan mezelf. En dat is écht winst!
Maar het is me niet helemaal gelukt om de ander oké te houden. Bepaald gedrag van een ander heeft mij geraakt. Het maakte me boos en geïrriteerd, want ik voelde dat ik moest knokken van binnen om niet klein te worden. Soms zijn er mensen die zichzelf heel goed groot kunnen maken en dus ook mensen die zich klein kunnen maken.
Beide kanten van eenzelfde medaille: jezelf laten zien op een - ik oké, jij oké - manier.
Groter maken is overschreeuwen, teveel gas geven uit een vaak vals gevoel van (on) recht. Meestal baal je dan achteraf dat je zo veel geluid hebt gemaakt.
De andere kant is verstilling, wegduiken, jezelf onzichtbaar maken. Meestal baal je dat je hebt gezwegen en voel je achteraf pas je eigen grenzen.
In mijn geval voelde ik me een slappe vaatdoek omdat ik m'n mond niet heb opengetrokken. Nou ja, dat heb ik wel gedaan, maar dat zette geen zoden aan de dijk. Ik heb te snel mijn 'laat dan maar zitten', ingezet.
Onder het genot van een hapje en drankje heb ik deze situatie nadien besproken met een vriendin. Hier kwam voor mij de kennis van mijn hondentrainingen weer boven water.
Honden die springen, willen zichzelf graag zichtbaar maken en vragen aandacht. Voor hen is het niet effectief om je weg te draaien, want dan neemt het springen vaak toe. Het is juist de stap naar voren die gemaakt mag worden zodat je je eigen ruimte toe-eigent en de hond vriendelijk op z'n eigen pootjes zet.
Ik zat vol in de strijd toen ik dit uit de doeken deed bij mijn vriendin. En ze gaf zo mooi terug dat de strijdlustigheid van mijn lijf af te lezen was. En juist in deze strijd ga ik niets winnen. Ik blijf dan Aanklagen en uit contact met mezelf én de ander.
Ik heb mijn stap naar voren te zetten, op mijn eigen zachte én stevige kwetsbare wijze. Dwars door mijn script heen. Waarin ik op mijn eigen plek blijf staan, mijn ruimte goed benut en kenbaar maak wat de betekenis voor mij is van wat er is voorgevallen.
Dat ik me klein voel en me niet kan voorstellen dat dit de bedoeling is. Dat ik me zorgen maak over de gelijkwaardigheid tussen ons en die graag zou willen bespreken als voorwaarde om samen te kunnen werken. En ik benieuwd ben naar haar verhaal.... (haar script, want het kan niet anders, dan dat die ook op volle toeren draaide......)
Ik weet dus wat mij te doen staat...
De moedige beweging in het maken van de stap naar voren.....
Reactie plaatsen
Reacties