Er heerst een akelige griep. Zo'n griep die je écht liever overslaat.
Zo'n griep waar je echt van uit de running bent.
En ja, ineens kreeg ik hem toch op mijn bordje. Mijn man was al een aantal weken onderweg, ook met griep, waarschijnlijk longontsteking en daarna nog een grammetje Corona. Dus ja, hij was écht zielig, toch?
Ikke niet hoor, want zielig zijn... dat doen we niet!
Maar toch gaat het even helemaal niet zo lekker. Ik voel me down en ellendig, ziek en gewoon blèg! De wereld om me heen dendert door en ik verstil...
Ik word geconfronteerd met de minder mooie momenten in mijn geschiedenis van ziek zijn. Momenten waarin 'zielig zijn' zeker niet werd beloond. Niet piepen, kom op, even tanden op elkaar!
Terwijl even toegeven aan je misère en je laven aan een warme knuffel of een liefdevolle aanraking, zo ongelooflijk helpend kan zijn.
Maar ze waren er veelal niet en toen ik ouder werd kon ik ze maar moeilijk toelaten.
Hoe fijn is het om je over te kunnen geven aan de liefdevolle mensen om je heen, aan de wereld om je heen, aan de gang van zaken.... De beweging met de stroming mee....
En toch zet ik het gevecht tegen en met mezelf voort. 'Er zijn immers mensen die het veel erger hebben, toch?!' 'Kom op, even volhouden en dan is het zo voorbij'. Mijn neiging om mijn eigen herstel in de actie-modus te zetten is groot. Want als je passief aan de zijlijn gaat zitten, dan gebeurd er niets. Niets gaat vanzelf, toch?!
Je voelt hem aankomen....
Juist! Hard werken is precies de niet helende beweging.
Als kind kon ik niet vallen, want ik voelde geen vangnet. Ik moest werken voor mijn bodem. Heb tóen niet leren voelen, dat er ook een bodem is, ook als ik er niets voor geef of doe. Hij is er onvoorwaardelijk....
Vertrouwen. Vertrouwen in de wereld, vertrouwen in de mensen om me heen, vertrouwen in mezelf. Dat is voor mij niet vanzelfsprekend.
En zo'n fijn weekje griep, werpt mij terug op dit stuk. Dit stuk dat graag wil leren om het anders te doen.
Want mijn eigen doen- standje, mag echt even UIT! Ik mag echt even griep hebben, tot rust komen, herstellen, lief zijn voor mezelf, vertrouwen op mijn omgeving en op het leven, achterovervallen..... en niet alleen nu, omdat ik toevallig ziekig ben, maar achterovervallen mag ik altijd! Met de stroming mee, is het leven immers een stuk behaaglijker... (en dat is dus zeker niet altijd gemakkelijk)
Herken jij je in dit stukje?
Deel jouw ervaringen in de reacties hieronder of mail me als je er meer privé iets over kwijt wilt op info@in-vloed.nl
Reactie plaatsen
Reacties