Het thema van de afgelopen weken in mijn praktijk.
Hoe we groot zijn gegroeid en soms zo snel. Zo razendsnel omdat het nodig was, omdat het van ons werd gevraagd of omdat het de rol was die overbleef en vervuld diende te worden. Zo vliegensvlug, nog voordat we klein konden zijn, klein konden blijven. Zo vlotjes dat het ons gegoten lijkt als een jas.
Het is fijn zo groot, want dan kan je de wereld aan. Groot kan je met andere groten meedoen en grote grapjes maken, grote klussen klaren, grote bergen verzetten en grote daden verrichten.
Groot is fijn. Toch?
Maar de laarzen kunnen ook ineens te groot aanvoelen, omdat die wereld van de groten soms zo veel hooi op de vork neemt. Er is zoveel. Zo steeds en voortdurend te doen, taken die horen bij mij als grote. Taken die met de hoeveelheid en de omvang ineens zwaar gaan drukken.
Maar hey! Ik ben groot, dus ik zet m’n schouders eronder! Ik ben zo goed in zorgen dat het gedaan word, dat de klus wordt geklaard en dat het goed gaat.
En toch, die laarzen lijken toch stiekem steeds groter te worden. Alsof ze niet van mij zijn… alsof de maat niet helemaal klopt. Ik houd ze aan, leg er een zooltje in en ga nog een tijdje door.
En dan begint het steeds verder te gaan; mijn jas, mijn sjaal, mijn handschoenen. Ze zijn ineens allemaal te groot. Hoe kan dit nu?! Ik voel me vreemd in mijn eigen kleding. Het slobbert en lobbert om m’n lijf en het voelt alsof iedereen naar me kijkt.
Ik krijg het niet meer gepast. En als ook mijn broek van m’n billen glijd, voel ik me ineens heel klein. Klein in mezelf, klein in mijn kleding en klein in de wereld die ineens zo groot oogt.
Verwarrende gevoelens tuimelen over elkaar heen en ik begrijp niets van mezelf. Ik kijk om me heen en zoek vertrouwde ogen. De spiegel laat iets zien wat ik niet herken. Ik zoek en zoek en voel me verdwaald.
Ik voel de arm van mijn man en ineens breekt de dam. Een vloedgolf van tranen maakt me wakker.
Nooit wist ik dat ik naast groot, ook zo klein had mogen zijn.
Het thema groot zijn én je klein voelen, is op het moment iets wat door de maatschappij lijkt te golven. We piepen en kraken en dat voelt soms verloren.
Je bent niet alleen!
Reactie plaatsen
Reacties